Parking Ηλικιωμένων τα Ελληνικά Νοσοκομεία

Κάθε τέτοια εποχή, όπως και κατά τις γιορτινές περιόδους των Χριστουγέννων και του Πάσχα, παρατηρείται αυξημένος αριθμός εισαγωγών στα νοσοκομεία.



«Ηλικιωμένοι, άτομα με κινητικά προβλήματα, ψυχικά ασθενείς, κάνουν εισαγωγή μέχρι η οικογένεια στην οποία ανήκουν να επιστρέψει από τις διακοπές της!» καταγγέλλει εργαζόμενος σε μεγάλο νοσοκομείο των Αθηνών.

Οι ασθενείς φτάνουν στο νοσοκομείο με τους συνοδούς τους, με πρόσχημα ένα περιστασιακό πρόβλημα υγείας μια αδιαθεσία, ή την έξαρση της χρόνιας πάθησής τους. Οι γιατροί κάνουν την εισαγωγή -αφού στη διάρκεια της εφημερίας δεν υπάρχει δυνατότητα να διερευνηθεί άμεσα το περιστατικό- και εν συνεχεία οι συγγενείς εξαφανίζονται, αν και το εξιτήριο δίνεται ακόμα και εντός δύο ημερών. Τόσο η γραμματεία όσο και η κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου επιχειρούν να επικοινωνήσουν με τους συγγενείς του ασθενή ώστε να έρθουν να πάρουν τον άνθρωπό τους. «Ωστόσο αυτοί αποφεύγουν να μας μιλήσουν, προφασίζονται φόρτο εργασίας, ανειλημμένες υποχρεώσεις εκτός της πόλης ή κάποιο προγραμματισμένο ταξίδι».

Οι πιο... ετοιμοπόλεμοι έχουν προγραμματίσει τις κινήσεις τους από νωρίς, έχοντας ψάξει διεξοδικά το θέμα. Οταν δεν υπάρχει η απαραίτητη γνωριμία με κάποιο γιατρό -ο οποίος και θα επιληφθεί του θέματος- επιστρατεύονται ακόμα και πολιτικά μέσα, προκειμένου να γίνει η εισαγωγή. Αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζει η Μ.Γ., νοσηλεύτρια σε περιφερειακό νοσηλευτικό ίδρυμα.

Ο διοικητής του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αθηνών Αθανάσιος Κοσμόπουλος επιβεβαιώνει τις καταγγελίες των εργαζομένων: «Κυρίως κατά τα τέλη του Ιουλίου και όλον τον Αύγουστο παρατηρείται αύξηση των περιστατικών που προσέρχονται στο νοσοκομείο. Αρχικά δεν ήμουν υποψιασμένος. Οι γιατροί του ιδρύματος όμως μου είπαν ότι αυτή είναι συνηθισμένη "τακτική" από μέρους των συγγενών για να πάνε διακοπές.

Για... οικονομία

Στην Κρήτη, μάλιστα, μου έλεγε ένας συνάδελφος ότι οι έκτακτες εισαγωγές ηλικιωμένων και χρόνια ασθενών στα νοσοκομεία αυξάνονταν κατακόρυφα, πέρα από τους καλοκαιρινούς μήνες, και κατά τη διάρκεια παραγωγής της τσικουδιάς, στα Ρακοκάζανα!»

Αν και υπάρχουν ειδικά ιδρύματα που αναλαμβάνουν την περίθαλψη και την φροντίδα των ατόμων αυτών κατόπιν συνεννόησης, οι συμπολίτες μας δεν τα προτιμούν γιατί... κοστίζουν.

Το κόστος φιλοξενίας στα ιδιωτικά αυτά ιδρύματα και στα γηροκομεία ξεκινά από 1.000 ευρώ, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η μηνιαία αποζημίωση αγγίζει τα 2.500 ευρώ! Αντίθετα, τα νοσοκομεία είναι δωρεάν και η οικογένεια είναι σίγουρη ότι τα συγγενικά της πρόσωπα θα έχουν φαγητό και φάρμακα. Το πιο πρόσφατο περιστατικό που δημοσιοποιήθηκε καταγράφηκε το Πάσχα στη Θεσσαλονίκη.

Ενας παππούς 85 ετών έφτασε στο ΑΧΕΠΑ με αναπνευστικά προβλήματα, αλλά όταν ήρθε η στιγμή να πάρει το εξιτήριο οι δικοί του ήταν εξαφανισμένοι.

Στην Πάτρα, μάλιστα, πέρυσι, το Σωματείο Εργαζομένων του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου έθεσε το θέμα στη διοίκηση του ιδρύματος ύστερα από καταγγελίες των νοσηλευτών.

Και στην επαρχία

Αν και το φαινόμενο αυτό ήταν έντονο κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, τέτοια κρούσματα έχουν αρχίσει να παρατηρούνται τελευταίως και στην επαρχία -παρ' ότι ο, μέχρι πρότινος, γερός οικογενειακός ιστός δεν ενθάρρυνε τέτοιες τακτικές. Ωστόσο, ο διοικητής του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου αναλύει μια άλλη, ανθρώπινη πτυχή της κατάστασης. «Ολοι αντιλαμβανόμαστε ότι στα Γενικά Νοσηλευτικά Ιδρύματα τέτοιες καταστάσεις δημιουργούν προβλήματα. Δεν γίνεται να καταλαμβάνονται κλίνες από άτομα τα οποία βρέθηκαν εκεί επειδή η υπόλοιπη οικογένεια ήθελε να παραθερίσει. Σε ό,τι αφορά τους ψυχικά ασθενείς, όμως, δεν πρέπει να είμαστε τόσο ανάλγητοι απέναντι στους συγγενείς. Κι αυτοί άνθρωποι είναι, κι αυτοί «νοσούν» μαζί με τον άρρωστο άνθρωπό τους. Περνάνε τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά και τους χρειάζονται μερικές μέρες ξεκούρασης και ξεγνοιασιάς. Ακόμη και μ' αυτόν τον τρόπο».

Πέρα, όμως, από αυτές τις συγκεκριμένες περιπτώσεις «παρκαρίσματος» για λίγες ημέρες, παρατηρούνται και φαινόμενα πλήρους εγκατάλειψης των ηλικιωμένων στα νοσοκομεία. Η κοινωνική υπηρεσία του Ιδρύματος αναλαμβάνει να αναζητήσει την οικογένεια, αν όμως αποβούν άκαρπες οι προσπάθειες, τότε φροντίζει να τους βρει μόνιμο κατάλυμα. Αλλά, τόσο οι οίκοι ευγηρίας δημόσιου χαρακτήρα όσο και οι κλίνες σ' αυτούς είναι περιορισμένες.
Ελευθεροτυπία