Υιοθεσία - Από τον ένα... τύραννο στον άλλο

Σκεφτείτε ένα 12χρονο παιδάκι που μόλις υιοθετήθηκε.

Οι λόγοι που το έφτασαν στην υιοθεσία ποικίλουν.

Η καλύτερη περίπτωση είναι αν το παιδί προέρχεται από φτωχή οικογένεια και δεν έχει τα μέσα να το θρέψει και να το σπουδάσει.

Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν κι άλλα παιδιά στην οικογένεια.

Το 12χρονο αυτό παιδάκι, σε όλη τη ζωή του, θα αναρωτιέται "γιατί εμένα και όχι τα άλλα παιδιά;"

Η πληγή του δεν θα κλείσει ποτέ, όσο καλή κι αν είναι η οικογένεια που το υιοθετεί.

Έρχεται τώρα η νέα θετή και καλή οικογένεια και του λέει "ας αλλάξουμε και το όνομα σου, για να έχεις το όνομα, του δικού μου πατέρα ή της μαμάς μου" που ξαφνικά γίνανε παππούς του και γιαγιά του.

Έτσι το παιδάκι, εμφανίζεται στο δικαστήριο.

Φανταστείτε τον τρόμο του και τη στεναχώρια του όταν βρίσκεται σε ένα ψυχρό δικαστήριο και σ' ένα δικαστή που δεν έχει ιδέα τι σημαίνει μιά υιοθεσία.

Όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι ο νέος θετός γονέας, ο εγωισμός και μόνο της συνέχισης του ονόματος του πατέρα του ή της μητέρας του, ασκεί εκφοβισμό και εκβίαση στο παιδάκι.

Τι περιμένεις Υπουργέ να απαντήσει το παιδάκι στο δικαστή;

Όχι;

Το παραπάνω παράδειγμα αποδεικνύει τη προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζει η Ελληνική κυβέρνηση αλλά και η κοινωνία τα άτυχα παιδιά που υιοθετούνται.

Το παιδί αυτό θα μεγαλώσει με τα τραύματα, που η Πολιτεία η ίδια του δημιουργεί.

Η Πολιτεία στάθηκε ανίκανη να συνδράμει την οικογένεια του ώστε να μη χρειαστεί να υιοθετηθεί.

Αυτή η ανίκανη Πολιτεία με την μνημειώδη ανεπάρκεια της, συνδράμει τον εγωισμό του κάθε θετού γονέα στο να ξεκληρίσει την προσωπικότητα του παιδιού για να μην έχει τίποτα δικό του.

Ντροπή σου Υπουργέ Χατζηγάκη, αποδεικνύεσαι το ίδιο ανίκανος και κενός όσο και οι προκάτοχοι σου.