Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ και η ρητορία περί κάθαρσης

Άρθρο της αναγνώστριας Στέλλας

Η αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό είναι αναγκαία
γιατί κάποια εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα του 2008 τα βγάζουν πέρα πολύ δύσκολα,
γιατί κάποιοι ζούν κάτω από το όριο της φτώχειας.
γιατί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι οριστικά έξω από το σύστημα εξουσίας, παρακολουθεί καθημερινά εκπλήσεται και αηδιάζει καθώς βροχή αποκαλύψεων έρχεται και ρίχνει φως τόσο στη διακυβέρνηση των τελευταίων χρόνων, όσο και στη συγχρονη πολιτική πρακτική.

Είναι ουτοπία όμως να πιστεύει κανείς ότι οι αναγκαίες αλλαγές και η κάθαρση θα έρθει μέσα από το ΠΑΣΟΚ.

Παρά τις διακυρήξεις του Γιωργάκη περί κάθαρσης, το κομματικό και πρώην κυβερνητικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να δει με χαρά σαρωτικές αλλαγές γιατί αυτές θα σημαίνουν κατά πάσα πιθανότητα και την δική τους καρατόμηση και απομάκρυνση.

Είτε σχετίζονται με τη διαφθορά είτε όχι, το γεγονός ότι δεν αποσύρονται με τη θέληση τους από το πολιτικό παιχνίδι, η ανάγκη διατήρησης της καρέκλας,
τους κάνει να καταφεύγουν σε ρητορίες περί κάθαρσης και σε μια υποκρισία που σπάει κόκκαλα.

Η ανάγκη των ΠΑΣΟΚων για διατήρηση της καρέκλας δεν συμπίπτει με την ανάγκη του μεγάλου μέρους των πολιτών για αλλαγές.
Το αν η Νεα Δημοκρατία είναι ανακατεμένη στη Siemens λίγο αλλάζει την αναγκαιότητα για ριζικές αλλάγές στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ελπίζει σε συμψηφισμούς, και σε θολωμένα νερά.

Η ελπίδα των στελεχών και των δύο μεγάλων κομμάτων μπορεί να είναι να σταματήσουν κάπου οι αποκαλύψεις και ένας μεγάλος σεισμός, ή μια καλοκαιρινή φωτιά να τραβήξει το θέμα της Siemens από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα δελτία ειδήσεων.

Αλήθεια ποιός μεγάλος σεισμός μπορεί να είναι μεγαλύτερος ή ποιά μεγάλη φωτιά μπορεί να είναι πιο καταστροφική... από την αποκάλυψη διακίνησης τόσων μαύρων εκατομμύριων

Τι περιμένουν οι Έλληνες ακόμα;
Να πέσει και το σπίτι τους από ένα σεισμό;
Να καεί η περιουσία τους από μια φωτιά;

Οταν σε αυτό το διεφθαρμένο κράτος τόσο λίγοι διακινούν και απολαμβάνουν τόσα πολλά?

Και τί μπορεί να κάνει πια αυτός ο Έλληνας;
Τι όπλα έχει;
Ποιές μπορεί να είναι οι κινήσεις του όταν η ανάγκη για κάθαρση είναι τόσο μεγάλη, ενώ η περί την κάθαρση ρητορία τους είναι τόσο ξεδιάντροπη.

Βήμα πρώτο.
Να πάρει απόφαση ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα ότι αυτοί φάγανε, είναι χορτάτοι, ικανοποιημένοι και δεν υπάρχει περίπτωση να δουν τις ανάγκες και τα προβλήματα της κοινωνίας.

Αρα να μη περιμένει κανείς να δει αυτοκάθαρση μέσα στο ΠΑΣΟΚ αλλά ούτε και στη ΝΔ. Μόνο με κλωτσιές θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, όχι με ευθέλαια, όχι με... τρισάγια.

Βήμα δεύτερο.
Στις επόμενες εκλογές να μη τους ψηφίσει κανείς, να πέσουν τα ποσοστά τους, να χάσουν, να νιώσουν τι σημαίνει κλωτσιά από το λαό.
Να καταλάβουν πως δεν τους πιστευει πια ο κόσμος.
Να αντιληφθούν πως η ψευτιά, η υποκρισία, η πολιτική απάτη τους έφτασε σε ένα τέλος.
Κι αντί να τσακώνονται μεταξύ τους, για το ποιος φταίει για την πτώση, να καταλάβουν πως δεν πάει άλλο η κοροιδία του κόσμου.

Για τα δύο αυτά βήματα χρειάζεται μια μικρή άσκηση θάρρους από τον απλό ¨Ελληνα. Δεν θα χαθεί ο κόσμος.
Μόνο οι λίγοι θα χάσουν που ελέγχουν το κράτος.
Οι πολλοί δεν θα πάθουν τίποτα χειρότερο από το να μετράνε και να βλέπουν πως δεν τους φτάνουν τα λεφτά τους χρόνια τώρα ψωνίζοντας στα σούπερ μάρκετ και τις λαικές αγορές.

Συμπατριώτες μη τα ρίχνουμε όλα επάνω τους.
Κάτι πρέπει να κάνουμε κι εμείς.
Αυτοί έκαναν πολλά.
Ήρθε η ωρα να καταλάβουμε ότι εμείς πρέπει να επιδείξουμε το σθένος μιας πολιτικής απόφασης.
Η αλλαγή σκηνικού είναι στο χέρι μας.
Με μια προυπόθεση... να αναλάβουμε την ευθύνη της αλλαγής και να μη περιμένουμε να λειτουργήσει το φιλότιμο τους,
γιατί απλά στην πολιτική φιλότιμο δεν υπάρχει, κι αυτοί.. τσίπα δεν έχουν.